“…Milošević nije samo intimista, sledbenik ideje o slici kao sabiralištu kultivisanih osećanja, inteligentnog odnošenja prema likovnoj materiji, zagovornik atmosfere koja traži više od učestvovanja u „buci i besu” savremenog sveta. On zasniva sliku na visokim poukama starih majstora pa zato njegov intimizam seže do Vermera, Leonarda i Pjera dela Frančeske, umetnika koji su u prvi plan isticali finoću materije i poetičnost predstave. Miloševićev intimizam ima univerzalno poreklo; možemo ga slediti kroz celu evropsku umetnost, od Krita i stare Grčke do Engra i srpskih plenerista. U pozadini slikarevog posezanja, bolje reći okrenutosti ka starini, ključni značaj ima lepota kao apsolutna vrednost na koju vreme ne utiče, čiji se obrasci neznatno menjaju, koja je trajna i smisao sam po sebi. Prosijava u njegovim ostvarenjima antičko idejno trojedinstvo „lepote, dobrote i istine” (pulchrum, bonum et verum).“
Dejan Đorić